«Θυμάμαι πως ήμουν 7 χρονών και πήγαινα Δευτέρα Δημοτικού. Μια μέρα που γύρισα από το σχολείο δεν είχα καθόλου διάθεση. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Δεν ήθελα ούτε να φάω ούτε να διαβάσω. Ο πατέρας μου, μου φώναζε. Εγώ δεν του έδινα σημασία. Αγρίεψε, σηκώθηκε και με χτύπαγε αλύπητα με τη ζώνη.
Η μαμά μου ήταν δίπλα, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει κάτι. Το μόνο που θυμάμαι, με έσπρωξε και χτύπησα στη γωνία του τραπεζιού. Έτρεχαν αίματα, έτρεμα και νόμιζα πως δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό. Εκείνη την ημέρα αποφάσισα πως θα το έσκαγα από το σπίτι. Έτρωγα συχνά ξύλο. Μέχρι και η μαμά μου με έλεγε άχρηστο. Μου έλεγε ότι ο μπαμπάς με χτυπούσε επειδή δεν τα πήγαινα καλά στο σχολείο και περίμενε κάτι παραπάνω από μένα. Θυμάμαι πως δεν μου έπαιρναν καινούργια ρούχα για πολύ καιρό επειδή δεν διάβαζα όσο έπρεπε.
Είχα μείνει μια νύχτα ολόκληρη έξω στο κρύο επειδή δεν είχα πάρει άριστα.
Την ημέρα που το έσκασα πήγα στο νοσοκομείο. Μου είπαν ότι έχω κατάγματα στον θώρακα και κακώσεις κρανίου. Τώρα όμως πέρασαν αυτά. Δεν επέστρεψα ποτέ στην οικογένειά μου. Άλλωστε, δεν με αναζήτησαν ποτέ».
"19 Νοεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης και 20 Νοεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα των παιδιών"
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4547173
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου