Του Δημήτρη Καζάκη *οικονομολόγου - αναλυτή
Αυτό που αγνοεί ο πολύς κόσμος είναι ότι το κυρίως ζητούμενο με το «πακέτο στήριξης» και την εγκατάσταση του ΔΝΤ στη χώρα υπό την εποπτεία της Ε.Ε. δεν είναι απλώς οι επιπλέον «θυσίες» που θα κληθούν να καταβάλουν τα λαϊκά στρώματα. Το επίδικο ζήτημα είναι η εθνική κυριαρχία της χώρας. Με την κηδεμονία του ΔΝΤ και της Ε.Ε. ο Έλληνας εργαζόμενος δεν κινδυνεύει να χάσει μόνο τη δουλειά του, τη σύνταξή του, τα δικαιώματά του, αλλά και την ίδια τη χώρα του.
Η ίδια η δυνατότητα επιβίωσης της χώρας αμφισβητείται πλέον ανοιχτά από τους ιθύνοντες της Ευρωζώνης και τις αγορές. Αν χρειαστεί, θα πρέπει – τουλάχιστον οικονομικά – να αποχωριστεί η χώρα από περιοχές και περιφέρειες, να πουλήσει την εκμετάλλευση των νησιών και τα δικαιώματα στο Αιγαίο. Η χώρα απειλείται να μεταβληθεί σε κράτος υβρίδιο, σε κράτος υπό αίρεση, διαρθρωμένο με ημι-αυτόνομες περιφέρειες εύκολα ιδιωτικοποιήσιμες και προσαρτήσιμες σε γειτονικά κράτη και κρατίδια ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων και κυρίως των ΗΠΑ.
Άλλωστε πρέπει να θυμόμαστε ότι βρισκόμαστε σε μια «Ενωμένη Ευρώπη» που δεν αναγνωρίζει κυρίαρχα κράτη, αλλά μόνο κυβερνήσεις και οικονομικές περιφέρειες. Είμαστε αλυσοδεμένοι σε μια «Ευρώπη των περιφερειών», όπως έχει αυτοχαρακτηριστεί, της οποίας το καθεστώς δεν επιτρέπει, όπως έλεγε πρόσφατα ο Ντάνιελ Γκρος, διευθυντής του πιο προσφιλούς στις γερμανικές τράπεζες ιδιωτικού ινστιτούτου στην Ε.Ε., το οποίο απολαμβάνει και τις μεγαλύτερες επιχορηγήσεις της Κομισιόν, τα «αυγά» να παραμείνουν «αυγά».
Από τη στιγμή που δέχτηκαν να υποστούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, «τα αυγά έσπασαν και έγιναν ομελέτα». Δεν μπορεί τώρα πια να ελπίζει κανείς ότι η ομελέτα θα γίνει ξανά αυγά. Πόσο μάλλον όταν τα αυγά είναι χαλασμένα, όπως η χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Επιτέλους, δικαιώνεται το όνειρο των προπατόρων της ένταξης της χώρας μας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», που ήθελαν ήδη από το 1961, όπως δήλωνε από τότε ο κ. Παπαληγούρας, υπουργός της τότε κυβέρνησης της ΕΡΕ, να αφομοιωθεί η Ελλάδα μέσα σε μια Ευρώπη «ανοιχτών συνόρων», όπου δεν θα ενδιαφέρει τους Έλληνες ποιος θα είναι ο επικυρίαρχος, όπως δεν ενδιαφέρει την οικονομία της Θήβας αν οι επιχειρήσεις ανήκουν σε Βοιωτούς ή Λακεδαιμονίους.
Επομένως οι εργαζόμενοι δεν θα ενδιαφέρονται αν θα έχουν κυρίαρχο κράτος ή όχι, αν θα είναι Ευρωπαίοι νομάδες, σε μια διαρκή περιπλάνηση για το μεροκάματο, ή Έλληνες πολίτες με κατοχυρωμένα δικαιώματα πάνω στα οποία υποχρεωτικά θεμελιώνεται το δικό τους σύστημα διακυβέρνησης. Τελικά δεν θα ενδιαφέρονται για το αν η κυβέρνησή τους θα είναι τοποτηρητής ξένων συμφερόντων ή θα οφείλει να εκφράζει και να ικανοποιεί τα αιτήματα του ελληνικού λαού.
Ο «Καλλικράτης» ως εργαλείο
τεμαχισμού της Ελλάδας
Άλλωστε το σχέδιο «Καλλικράτης» αυτό προσπαθεί να πετύχει.
● Δεν είναι μόνο ότι καταργεί και τυπικά κάθε έννοια «τοπικής αυτοδιοίκησης» μετατρέποντας τους ΟΤΑ και επίσημα σε παραμάγαζα της κεντρικής διοίκησης.
● Δεν είναι μόνο ότι διαλύει τις υποδομές σε δήμους και κοινότητες ώστε να παραδοθούν σε ιδιώτες ζωτικές υπηρεσίες προς τους δημότες.
● Δεν είναι μόνο ότι με τη διάλυση του δημοτικού και νομαρχιακού ιστού της χώρας ξεκινούν και οι μαζικές απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που απαιτεί η «τρόικα».
● Αλλά εισάγει από το παράθυρο την πολυζωνική ομοσπονδιακή οργάνωση του κράτους, κατατεμαχίζοντας το ενιαίο της εθνικής επικράτειας.
Όπου έγινε αυτό είχαμε αποτέλεσμα ένα κράτος πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων στην παιδεία, στην υγεία, στις υποδομές.
● Είχαμε την ανεπίσημη ή και επίσημη θεσμοθέτηση «φτωχών» και «πλούσιων» περιφερειών, που κατέληγαν έρμαια των ιδιωτικών συμφερόντων.
● Είχαμε την ιδιωτικοποίηση ή και εκχώρηση ολόκληρων περιφερειών σε πολυεθνικές ή σε επενδυτικά σχήματα προκειμένου να αξιοποιηθούν και να βρεθούν πολυπόθητα έσοδα.
● Είχαμε το διαμελισμό του ίδιου του λαού ανάλογα με περιφερειακές, εθνοτικές, θρησκευτικές ή άλλες ιδιαιτερότητες, που γέννησαν μίση και πάθη από τον Μεσαίωνα.
Σήμερα όλα τα κράτη με αυτή την περιφερειακή συγκρότηση, που επιδιώκει να επιβάλει η κυβέρνηση με τον «Καλλικράτη», βρίσκονται σε κατάσταση εσωτερικής διάλυσης. Όχι μόνο τα «τριτοκοσμικά», όπου η περιφερειακή οργάνωση αποτελεί ένα άθλιο κατάλοιπο της αποικιοκρατίας, αλλά και τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη.
● Δείτε τi γίνεται στην Ισπανία, με τις λιγότερο ή περισσότερο γνωστές αποσχιστικές τάσεις των Βάσκων, των Καταλανών κ.ά.
● Δείτε τη γίνεται στην Ιταλία με το αποσχιστικό κίνημα της Λέγκας του Βορρά, που έφτασαν ολόκληρες περιφέρειες – όπως αυτή της Τοσκάνης – να διαδηλώνουν σήμερα ότι δεν είναι Ιταλοί, ότι δεν οφείλουν να ανήκουν στην Ιταλία και ότι πρέπει να αναβιώσουν το δικό τους κράτος από την εποχή της «δημοκρατίας της Φλωρεντίας» την περίοδο της Αναγέννησης.
● Δείτε επίσης τι συμβαίνει στο Βέλγιο, όπου οι Φλαμανδοί ανακάλυψαν ξαφνικά στον 21ο αιώνα ότι πίσω στον Μεσαίωνα αποτελούσαν ανεξάρτητο δουκάτο και επομένως οφείλουν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους.
● Δείτε τέλος τι γίνεται στην Κύπρο. Αυτό που οι αποικιοκράτες Άγγλοι και Αμερικανοί επιδιώκουν να επιβάλουν στο νησί με τις λόγχες της τουρκικής εισβολής και κατοχής, αυτό που επεδίωξαν να νομιμοποιήσουν με το σχέδιο Ανάν το 2004 είναι το ίδιο με αυτό που επιδιώκεται να επιβληθεί και στην Ελλάδα. Αναίμακτα, ήσυχα και στα μουλωχτά, ως... «θεσμική ανασυγκρότηση» του κράτους υπό το καθεστώς της νέας κατοχής.
Το παλιό σχέδιο της ναζιστικής κατοχής να τεμαχιστεί η Ελλάδα σε πέντε διαφορετικές ζώνες αναβιώνει σήμερα με τις 13 ημιαυτόνομες περιφέρειες του «Καλλικράτη». Αυτή είναι μια ακόμη μεγάλη... υπηρεσία που προσφέρει ετούτη η κυβέρνηση στο ελληνικό έθνος.
Με τη μετεξέλιξη της Ελλάδας από κυρίαρχο κράτος σε «Ελλάδα των περιφερειών» μέσα σε μια «Ευρώπη των περιφερειών» φαντάζεται π.χ. το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι μπορεί η γίνει βιώσιμο και το άθλιο προτεκτοράτο που δημιούργησε η επέμβαση του ΝΑΤΟ στη πρώην Γιουγκοσλαβία και πασχίζει να αποκτήσει το όνομα Μακεδονία.
«Αντί να επιβιώνει μόλις και μετά βίας με την οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ, ας του δώσουμε τον αναγκαίο ζωτικό χώρο για να αποκτήσει ουσιαστική κρατική υπόσταση».
Έτσι σκέφτονται στην Ουάσιγκτον αυτή τη στιγμή και βλέπουν στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας μια θαυμάσια ευκαιρία να ξανανοίξουν το ζήτημα της αναδιάταξης των συνόρων στα Βαλκάνια. Όχι με όρους στρατιωτικοπολιτικούς, όπως παλιότερα, αλλά με όρους οικονομικής επιβίωσης, με τους οποίους μπορούν να πετύχουν τα ίδια αποτελέσματα, αλλά χωρίς στρατούς, πολέμους και αίματα, που πάντα τείνουν να δημιουργούν καταστάσεις εκτός ελέγχου.
Αυτός ήταν κι ένας από τους βασικούς λόγους που ο κ. Ερντογάν μας επισκέφθηκε πρόσφατα με όλη τη σουλτανική του κουστωδία, με πάνω από 100 επιχειρηματίες για να προωθήσει στο παρασκήνιο συμφωνίες εκχώρησης ζωτικών συμφερόντων της χώρας για συνεκμετάλλευση από ελληνοτουρκικά επιχειρηματικά σχήματα. Υπό τις ευλογίες φυσικά των ΗΠΑ, που θέλουν το Αιγαίο ακραιφνώς ΝΑΤΟϊκή θάλασσα, και φυσικά την προκλητική εθελοδουλία της κυβέρνησης.
Όταν μια χώρα έχει παραδοθεί στο χειρότερο οικονομικό καθεστώς κατοχής στην Ιστορία της, είναι μάλλον αστείο να μιλά κανείς για εθνική κυριαρχία και προάσπιση των συμφερόντων της. Άλλωστε ο κ. Πάγκαλος μας ξεκαθάρισε ότι, από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης, δεν μπορεί να θέσει «κόκκινες γραμμές». «Εδώ παρακαλάμε για βοήθεια», είπε, «και εσείς θέλετε να βάλουμε όρους;».
Η μάχη που καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελματίας, ο νέος δεν είναι μόνο ή απλώς της δικής του προσωπικής επιβίωσης.
● Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες.
● Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από αυτό που έρχεται.
● Σήμερα κανείς δεν μπορεί να διασώσει τον βιοπορισμό του δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια του είδους «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους και αναλαμβάνουν δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις που έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας μας.
* (Το κείμενο αυτό, το οποίο αποτελεί μέρος της προηγούμενης ανάρτησης, το δημοσιεύω χωριστά από το υπόλοιπο, απλώς επειδή πάρα πολλοί στην Ελλάδα έχουν συνηθίσει να βαυκαλίζονται με την αυταπάτη ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας μπορεί να διαχωριστεί από όσα ορίζουν την ευημερία και την προκοπή ενός λαού ή ακόμη και να καταγγελθεί ως «εθνικιστική».
Ίσως αυτή ακριβώς η χρονική στιγμή, όταν ακριβώς η αποστέρηση της εθνικής κυριαρχίας και η οικονομική υποδούλωση προϋποθέτουν και συμπληρώνουν η μια την άλλη, είναι η κρίσιμη ώστε να ξαναδούμε τη σωτηρία μας ως σωτηρία της χώρας. Άλλωστε ατομική επιβίωση, υπ' αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει...).
anemogastri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου