Ασφαλιστικό σε συνδυασμό με εργασιακό συνιστούν κοινωνικό πραξικόπημα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΩΜΑΝΙΑ
Επιστημονικού Συμβούλου ΙΝΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

Το εκρηκτικό μείγμα που δημιουργούν οι ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό, σε συνδυασμό με εκείνες για το εργασιακό, συγκροτεί τις προϋποθέσεις και τις συνέπειες ενός κοινωνικού πραξικοπήματος.

Η γενεσιουργός αιτία της εξέλιξης αυτής ανιχνεύεται, ευχερώς, στην παράκαμψη της συνταγματικής πρόβλεψης (άρθρο Συντ.) περί απαιτούμενης πλειοψηφίας 180 (και όχι 151) βουλευτών για την κύρωση του Μνημονίου, δηλαδή της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας αφ’ ενός και ΔΝΤ, Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αφ’ ετέρου – το Μνημόνιο τελικώς κυρώθηκε με την απλή πλειοψηφία των 151 βουλευτικών ψήφων.


Στη συνέχεια με τις ρυθμίσεις ειδικότερα για το εργασιακό παρακάμπτεται η Βουλή και επιχειρείται με Προεδρικά Διατάγματα να ανατραπούν οι εργασιακές σχέσεις, για τη θέσπιση των οποίων οι Έλληνες εργαζόμενοι έχουν αγωνισθεί τις τελευταίες 5 δεκαετίες.

Η πρόβλεψη αυτή περί παράκαμψης της Βουλής περιλαμβάνεται στο Μνημόνιο, όπου, άλλωστε, περιλαμβάνεται και ο μεγαλύτερος αριθμός των πραξικοπηματικών ρυθμίσεων.

Ειδικότερα επισημαίνεται ότι με Π.Δ. επιχειρείται η ανατροπή και κατάργηση του Ν.1876/1990 (νόμου εκτελεστικού του Συντάγματος) που έχει ψηφισθεί από την οικουμενική κυβέρνηση με ομοφωνία όλων των κομμάτων. Ο νόμος αυτός έχει λειτουργήσει εξαιρετικά, μέχρι σήμερα, δεν έχει δημιουργήσει ποτέ οποιοδήποτε πρόβλημα, χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης των συνδικάτων. Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι ο Ν. 1876/1990 αντικατέστησε τον παλαιότερο Ν. 3239/1955 περί συλλογικών διαπραγματεύσεων που στην πραγματικότητα υπονόμευε τον θεσμό της συλλογικής διαπραγμάτευσης και είχε οδηγήσει τα συνδικάτα σε συνεχείς απεργίες και διαδηλώσεις.

Με Π.Δ. επίσης επιχειρείται η παραβίαση των άρθρων 4 του Συντάγματος, 14 της ΕΣΔΑ, του Κοινοτικού Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων στο σύνολό του και της Κοινοτικής Οδηγίας 2000/43/ΕΚ (που έχει ήδη ενσωματωθεί στην εσωτερική μας έννομη τάξη και καλύπτει την απαγόρευση των ηλικιακών διακρίσεων). Η παραβίαση των διατάξεων αυτών γίνεται με την επιχειρούμενη από το Π.Δ. εισαγωγή διακρίσεων σε βάρος των νέων.

Εξάλλου, με άλλες ρυθμίσεις επιχειρείται η παραβίαση του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος, που αποκλείει την κατάργηση νόμου που έχει επικυρώσει ΔΣΕ με άλλο νόμο, αλλά και η παραβίαση των νόμων που έχουν επικυρώσει και εισαγάγει στην εσωτερική μας έννομη τάξη τις ΔΣΕ 87 και 98 (περί της συνδικαλιστικής ελευθερίας και των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων).

Πέρα όμως από τις παραβιάσεις αυτές του Συντάγματος, του Κοινοτικού Δικαίου και των ελληνικών νόμων, σήμερα ανακύπτουν σοβαρά ζητήματα εκθεμελίωσης ήδη θεμελιωμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.

Πρόκειται πράγματι για ένα άνευ προηγουμένου κοινωνικό πραξικόπημα που ανατρέπει (μαζί με τις ρυθμίσεις του Π.Δ. για τις εργασιακές σχέσεις) τις κοινωνικο-πολιτικές σταθερές που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας τα τελευταία 50 χρόνια.

Στην Ελλάδα, η πάγια νομολογία των δικαστηρίων είχε δημιουργήσει σταθερότητα στον σεβασμό και την άσκηση των δικαιωμάτων συνταξιοδότησης των πολιτών. Με βάση τις πάγιες αυτές νομολογιακές λύσεις οι ασφαλισμένοι με τη συμπλήρωση των κατά περίπτωση απαιτούμενων ετών ασφάλισης (συντάξιμων ετών) μπορούν να παραμείνουν στην υπηρεσία όσο καιρό επιθυμούν, κλειδώνοντας τόσο το προβλεπόμενο κατά τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος όριο ηλικίας όσο και τον αριθμό των απαιτούμενων συντάξιμων ετών.

Σύμφωνα, συνεπώς, με την πάγια αυτή νομολογία, οι ασφαλισμένοι μπορούσαν να οργανώσουν τη ζωή τους και να προγραμματίσουν τον χρόνο συνταξιοδότησής τους.

Φαίνεται, όμως, ότι αυτή η πάγια νομολογία έχει γίνει στόχος των εμπνευστών της ασφαλιστικής αλλαγής.

Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχουν δοθεί στη δημοσιότητα οι κεντρικές ρυθμίσεις του άλλου ομογάλακτου νομοσχεδίου του υπουργού Οικονομικών. Από τη «διαγώνια» και πάντως ταχύτατη εποπτεία στο κείμενο αυτό, γίνεται φανερό ότι η πάγια νομολογία περί σεβασμού των θεμελιωμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων ανατρέπεται. Χιλιάδες ασφαλισμένοι θα δουν αναίτια την ελληνική πολιτεία να καταργεί τις πάγιες και σταθερές ρυθμίσεις που επί 40 περίπου χρόνια αποτελούσαν τον οδηγό του πολίτη στην οργάνωση της ζωής του και στη διασφάλιση των όρων αξιοπρεπούς διαβίωσης της οικογένειάς του.

Η δημιουργούμενη κατάσταση έχει, όμως, και την άλλη πλευρά της, που φωτίζει το εύρος της κυβερνητικής αναξιοπιστίας. Μόλις πριν από έναν μήνα, η κυβέρνηση ψήφισε τον Ν. 3845/2010 με τον οποίο θέσπισε τη νομοθετική ισχύ της πάγιας νομολογίας του σεβασμού του θεμελιωμένου συνταξιοδοτικού δικαιώματος (με στόχο να συγκρατήσει τις μαζικές αποχωρήσεις και συνταξιοδοτήσεις στον δημόσιο τομέα). Τώρα, έναν μόλις μήνα μετά τη δημοσίευση του Ν. 3845/2010, η ίδια κυβέρνηση έρχεται με άλλο νόμο να καταργήσει όσα πριν από έναν μήνα είχε νομοθετήσει, παρασύροντας στο ποτάμι της αναξιοπιστίας της τα δικαιώματα εκατοντάδων χιλιάδων ασφαλισμένων.

Πριν κλείσουμε το σημείωμα αυτό, επισημαίνουμε ότι με το νομοθέτημα του υπουργού Οικονομικών επεκτείνονται στο Δημόσιο οι δυσμενέστερες συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις που ισχύουν σήμερα στον ιδιωτικό τομέα. Συνεπώς, οι ζημιές που επέρχονται στους ασφαλισμένους του δημόσιου τομέα ξεπερνούν τα όρια ηλικίας και επεκτείνονται και στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης (υπολογισμός με βάση τις αποδοχές ολόκληρου του εργάσιμου βίου κ.λπ.).

topontiki