Το ερώτημα της περιόδου που διανύουμε μετά τη διακαναλική παράσταση του πρωθυπουργού είναι το αν η διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών αποτελεί ή πρέπει να αποτελεί, απειλή για τους πολίτες.
Η απάντηση εξαρτάται άμεσα από τη γνώμη που έχει ο καθένας για την αναγκαιότητα των εκλογών και κατά πόσο αυτές μπορούν να αλλάξουν πραγματικά τη ζωή των ανθρώπων προς το καλύτερο (προς το χειρότερο μπορούν σίγουρα όπως έχει αποδειχτεί μετά από κάθε βουλευτική αναμέτρηση).
Αποτελούν οι εκλογές ύψιστη δημοκρατική διαδικασία έκφρασης της βούλησης των πολιτών; Ναι, αλλά νομίζω, μόνο υπό κάποιες βασικές προϋποθέσεις οι οποίες όμως δεν υπάρχουν.
Ας δούμε μερικές από αυτές.
1. Λένε οι υποψήφιοι την αλήθεια στους πολίτες προεκλογικά; Όχι όσοι διεκδικούν την εξουσία. Να θυμηθούμε τον νυν πρωθυπουργό όταν ρωτούσε προεκλογικά τον πρώην, αν τα οικονομικά στοιχεία είναι τα σωστά. Γιατί ρωτούσε αφού είχε ενημερωθεί και ο ίδιος από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας ότι τα πραγματικά στοιχεία ήταν διαφορετικά; Γιατί δήλωνε ότι υπάρχουν λεφτά αφού ήξερε ότι μετά τις εκλογές θα έλεγε ότι παρέλαβε χάος;
2. Υπηρετούν οι υποψήφιοι τα συμφέροντα των πολιτών ή μήπως τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών στους οποίους πολλές φορές ανήκουν και οι ίδιοι; Όπως αποδεικνύεται ιστορικά οι κυβερνήσεις συνειδητά υπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων βεβαιώνοντας, πάλι συνειδητά, ψευδώς τους πολίτες ότι πράττουν το αντίθετο.
Τις ελάχιστες εκείνες φορές που οι κυβερνήσεις τάχθηκαν στο πλευρό των πολιτών έγινε μόνο και μόνο για να εξασφαλίζεται με λιγότερους κοινωνικούς κραδασμούς η συνέχιση της ηγεμονίας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Μόνο όταν οι πολίτες ζήτησαν ολόκληρη τη μπριζόλα, οι κυβερνώντες, προκειμένου να εξασφαλίσουν για τους λίγους το κρέας, έδωσαν στους πολλούς το κόκαλο.
3. Παίζουν τα ΜΜΕ το ρόλο που θεσμικά, υποτίθεται, ότι έχουν κρατώντας ουδέτερη και αντικειμενική στάση ή μήπως ανεβάζουν κυβερνήσεις με βάση τις άμεσες ή μακροχρόνιες επιδιώξεις τους; Ειδικά όταν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ είναι ,κρυφά ή φανερά, μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες με συμφέροντα σε όλο το φάσμα των οικονομικών δραστηριοτήτων, είναι απολύτως βέβαιο ότι καμία ουδετερότητα ή αντικειμενικότητα μπορεί να υπάρξει.
Στην πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας, οι τρεις βασικοί στυλοβάτες (ΠαΣοΚ, ΝΔ, ΛαΟΣ) της πολιτικής που ακολουθείται στη χώρα μας έχουν δηλώσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έτοιμοι να πουν και να πράξουν ότι χρειαστεί για να μην αλλάξει η πολιτική αυτή. Ακόμη και αν όσα λένε ή κάνουν τη μία μέρα είναι ακριβώς αντίθετα από αυτά της επόμενης.
Έχουμε μια κυβέρνηση που εφαρμόζει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόστηκαν ποτέ η οποία κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενη τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποστηρίζει σήμερα.
Έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση που ως κυβέρνηση για 5 χρόνια έκανε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποστηρίζει σήμερα.
Με λίγα λόγια, ο δικομματισμός στη χώρα μας περνάει τη μεγαλύτερη κρίση αξιοπιστίας μετά τη μεταπολίτευση.
Έχουμε όμως και την Αριστερά να είναι μεν παρούσα σε κάθε εκδήλωση αντίστασης στα μέτρα που παίρνονται αλλά να μην μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες σε ένα δρόμο προς την εξουσία. Παρόλο που εμφανίζεται ως η μόνη δύναμη αμφισβήτησης στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, μοιάζει να ψάχνει ακόμη το όραμά της για το σήμερα και δίνει την εντύπωση ότι είναι ανέτοιμη να διεκδικήσει την εξουσία.
Είναι λοιπόν λογικό ο κόσμος να φοβάται τις βουλευτικές εκλογές γιατί καταλαβαίνει ότι αν γίνουν εκλογές με το υπάρχον πολιτικό σκηνικό, όποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα και αν επικρατήσει, ο εξευτελισμός που θα νιώσει θα είναι ο ίδιος αφού, με πρόσχημα το αποτέλεσμα των εκλογών, θα παρθούν ακόμη πιο σκληρά μέτρα.
Θα πρόκειται για κατάντια όποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα και αν επικρατήσει αφού είναι τα μόνα που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.
Ο κόσμος δεν αντέχει άλλα ψέματα, δεν αντέχει άλλη κοροϊδία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Θα αναγκαστεί να κοροϊδέψει ο καθένας τον ίδιο του τον εαυτό αφού θα γνωρίζει από πριν ότι του λένε πάλι ψέματα και εκείνος θα τα καταπιεί για μία ακόμη φορά.
Το φιλότιμό του δεν του επιτρέπει να αποδεχτεί το χαρακτηρισμό του «κορόιδου» που του ετοιμάζουν αυτοί που θα κερδίσουν τις εκλογές την επόμενη των εκλογών.
Οι απλοί άνθρωποι δέχονται να τους αποκαλέσει κάποιος ως «κορόιδο» αρκεί εκείνος που θα τους το πει να μην το εννοεί. Αν καταλάβουν ότι το εννοεί αντιδρούν έντονα και γίνονται απρόβλεπτοι. Ειδικά στις μέρες μας που όλοι έχουν καταλάβει πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι.
Ας προσέξουν λοιπόν οι κυβερνώντες με την παρέα τους γιατί οι εκλογές μπορεί να αποτελέσουν απειλή γι’αυτούς τους ίδιους ειδικά τώρα που εμείς οι πολίτες τούς πήραμε χαμπάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου