Αυτό αντανακλάστηκε και στην απεργία. Η συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης ήταν εντυπωσιακή. Αντιθέτως, η συμμετοχή στις αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις ήταν σαφώς κατώτερη από τις ελπίδες της ΝΔ. Το μήνυμα είναι διπλό.
Πρώτον, ο λαϊκός κόσμος στη χώρα μας είναι εντελώς απογοητευμένος από τον τρόπο που ασκεί τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα.
Δεύτερον, σε καμιά περίπτωση δεν θέλει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού να ανατρέψει με νέες εκλογές τον Αλέξη Τσίπρα και να βάλει στη θέση του πρωθυπουργού τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεν βλέπει ο λαός μας ως εναλλακτική επιλογή ελπίδας τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να τον βάλει στη θέση του Τσίπρα. Προτιμάει τον Τσίπρα πρωθυπουργό που το παλεύει, αλλά δεν κατορθώνει απολύτως τίποτα, υποκύπτοντας διαρκώς στο Γερμανό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τους ομοίους του στην ΕΕ, παρά τον Μητσοτάκη που είναι ένθερμος υποστηρικτής της γερμανικής γραμμής και συμφωνεί απολύτως με τη γερμανική πολιτική. Αυτό αποτυπώνει και το πολιτικό αδιέξοδο για το οποίο κάναμε λόγο ευθύς εξαρχής.
Ο κόσμος προτιμάει να έχει πρωθυπουργό τον Τσίπρα, ο οποίος έχει αποδειχθεί ένα χρόνο τώρα ότι είναι παντελώς ανίκανος να υλοποιήσει έστω και μια από τις προεκλογικές του υποσχέσεις, αλλά και τις προγραμματικές δηλώσεις της πρώτης κυβέρνησής του, παρά τον Μητσοτάκη, ο οποίος συμφωνεί σε όλα με τους Γερμανούς. Αυτή η κατάσταση ισχύει σήμερα. Πόσο όμως μπορεί να διαρκέσει; Αδύνατον να το προβλέψουμε αυτή την ώρα. Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι μόνο ότι μια τέτοια αλλαγή δεν βρίσκεται επί θύραις, δεν είναι επικείμενη. Από εκεί και πέρα, ο χρόνος θα δείξει.
Εμείς πάντως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι παρά την παρέλευση ενός χρόνου από τότε που άρχισε να κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μεν συζήτηση για τη ζημιά που θα πάθει ο κοσμάκης όταν υλοποιηθούν οι προβλέψεις του Μνημονίου Τσίπρα, αλλά ακόμη το χέρι της κυβέρνησης δεν έχει μπει στην τσέπη των κατοίκων της χώρας για να αρπάξει λεφτά. Επειδή ο κόσμος πείθεται από την πείρα του, όσο καθυστερεί η κυβέρνηση να βουτήξει τα λεφτά του κοσμάκη τόσο θα παρατείνεται η λαϊκή ανοχή απέναντί της. Μόνο όταν βάλει ο Τσίπρας το χέρι του στην τσέπη των λαϊκών ανθρώπων, θα έχουμε αξιοσημείωτες πολιτικές εξελίξεις. Μέχρι τότε, αυτοί που θα κινητοποιούνται εναντίον της κυβέρνησης θα είναι πρωτίστως οι πολιτικοί της αντίπαλοι.
Παρ’ όλα αυτά, το περιθώριο που έχει η κυβέρνηση μέχρι να αρχίσει να υλοποιείται το Μνημόνιο Τσίπρα είναι μόνο μερικοί μήνες. Μέχρι δηλαδή να ψηφιστεί το συμφωνημένο με τους δανειστές ασφαλιστικό και να περικοπούν τα χρήματα που θα παίρνουν στα χέρια τους οι συνταξιούχοι, μέχρι να ψηφιστεί το φορολογικό και να αρχίσει ο κόσμος να πληρώνει περισσότερους φόρους με χαμηλότερα εισοδήματα, μέχρι να αρχίσει ο λαός μας να πληρώνει περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές. Όλα αυτά είναι ζητήματα λίγων μηνών, αλλά μέχρι να λάβουν χώρα αυτές οι αρνητικές αλλαγές δεν μπορούμε να περιμένουμε σοβαρές πολιτικές ανακατατάξεις.
Από τη στιγμή όμως που θα συμβούν αυτές οι αλλαγές, υπάρχει μια ιδιομορφία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που το Μάιο του 2012, προ τετραετίας, είχε πάρει μόνο 17% και είχε πρωτίστως αριστερούς ψηφοφόρους στο πλευρό του. Πέρυσι υπερδιπλασίασε τις ψήφους του τόσο τον Ιανουάριο όσο και το Σεπτέμβριο παίρνοντας 35%. Αυτό σημαίνει ότι εμφάνισε αυτό το ποσοστό το 2015, όταν ψηφοφόροι άλλων κομμάτων και πάνω απ’ όλα του ΠΑΣΟΚ είχαν πιστέψει ότι ο Τσίπρας θα άλλαζε τα πράγματα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όταν αρχίσουν οι πολιτικές ανακατατάξεις, δεν αποκλείεται καθόλου να προσλάβουν κατακλυσμιαίο χαρακτήρα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο πρόσφατους ψηφοφόρους.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι με τον Μητσοτάκη αρχηγό, η ΝΔ θα ψηφιστεί μόνο από τους ακραιφνείς δεξιούς ψηφοφόρους. Αποκλείεται να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους πιο δημοκρατικών πεποιθήσεων, ακόμη και αν ο Σταύρος Θεοδωράκης, η Φώφη Γεννηματά και ο Βασίλης Λεβέντης πάνε μαζί του. Τι θα σημαίνει κάτι τέτοιο, θα το δούμε, αν και όταν συμβεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου