Χαρακτηριστικό είναι ότι η ουρά του δελφινιού ήταν δεμένη με σχοινί – εμφανώς από ανθρώπινο χέρι - ενώ επίσης είχαν γίνει τομές στο σώμα του δελφινιού, έτσι ώστε να βουλιάξει και να μην γίνει αντιληπτή αυτή η βίαιη θανάτωση. Δυστυχώς το γεγονός αυτό δεν είναι μεμονωμένο, αλλά αποτελεί συχνή πρακτική για μία μικρή μειοψηφία ψαράδων σε πολλές περιοχές των ελληνικών θαλασσών. Μέσα από καταγγελίες πολιτών, έχουμε αναφορές για συγκεκριμένα αλιευτικά σκάφη και ψαράδες που προκαλούν τις ηθελημένες θανατώσεις, ενώ αναζητούμε περισσότερα στοιχεία έτσι ώστε να μπορέσουμε να έχουμε αποδείξεις για τις συγκεκριμένες ειδεχθείς πράξεις.
Είναι παράδοξο τέτοια περιστατικά να λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα, όπου στην αρχαιότητα η θανάτωση των δελφινιών τιμωρείτο με θανατική ποινή. Τα δελφίνια δεν προστατεύονταν τότε για την ομορφιά τους, αλλά για τη σημασία τους ως ρυθμιστής των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, καθώς ως ανώτεροι θηρευτές έχουν σημαντικό ρόλο στην εξυγίανση των ιχθυαποθεμάτων.
Σήμερα όμως που κατ’ ευφημισμό θεωρούμε τους εαυτούς μας πολιτισμένους, τόσο οι πολίτες, όσο και η πολιτεία που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, συχνά επιλέγουμε το ρόλο του θεατή στη σφαγή των σπάνιων ειδών των θαλασσών μας.
Το Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος, μέσα από δράσεις, νομικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες, με τη στήριξη ενός δυναμικού δικτύου ευαισθητοποιημένων πολιτών, προσπαθεί εδώ και χρόνια να δώσει ένα τέλος σε αυτές τις απαράδεκτες ηθελημένες θανατώσεις. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό, απαραίτητο είναι να υπάρξουν και άλλες αποτελεσματικές πρωτοβουλίες, από φορείς και πολίτες σε όλη την Ελλάδα, έτσι ώστε να γίνει ξεκάθαρο, ότι η κοινωνία των πολιτών δεν ανέχεται πλέον τη σφαγή της άγριας ζωής, από αυτή τη μικρή μειοψηφία συμπολιτών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου