Όλοι θυμάστε τον Αϊλάν (3 ετών) από τη Συρία που πνίγηκε στις ακτές της Τουρκίας.
Θυμόμαστε επίσης και το πόσο «πονέσαμε» όλοι από την εικόνα ενός μικρού παιδιού, που δεν είχε καλά-καλά περπατήσει, να κείτεται νεκρό στην παραλία;
Θυμόμαστε την κατακραυγή και τα κατηγορώ για την ψυχρή και σκληρή αντιμετώπιση της Ευρώπης απέναντι σε ανθρώπους που προσπαθούσαν να σωθούν από ένα πόλεμο που θα τους σκότωνε και έβρισκαν τραγικό θάνατο στο μοναδικό μέσο διαφυγής τους, τη θάλασσα;
Φαίνεται, όμως, πως και πάλι κάποιοι ξέχασαν. Ξέχασαν την ίδια την καταγωγή τους και τα όσα οι πρόγονοί τους είχαν περάσει και συμπεριφέρονται όπως αυτούς που άλλοτε κατηγορούν για βία, ρατσισμό, απανθρωπιά.
Η Ευγενία Λουπάκη, με αφορμή τα ρατσιστικά περιστατικά που σημειώθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας απέναντι σε παιδιά μεταναστών και προσφύγων, γράφει κάτι μικρό με πρωταγωνιστή τον μικρό Αϊλάν.
«Αν είχε ζήσει, τώρα θα πήγαινε σχολείο. Στη Σάμο ας πούμε. Και δεν θα τον άφηναν. Μπορεί και να έπαιζε στην αυλή. Στην Κόνιτσα ας πούμε. Και να τον κυνηγούσαν με τα ρόπαλα. Μπορεί και να κοιμόταν με τη μαμά του στο ξενοδοχείο. Στα Βίλια ας πούμε. Και να ξυπνούσε κλαίγοντας, από τις πέτρες και τα ουρλιαχτά.
Νεκρά, μουσκεμένα, παγωμένα, συγκινούσαν τους πάντες. Τώρα ούτε κι αυτό. Γιατί ακόμα πνίγονται, αλλά περνάνε στις «υπόλοιπες» ειδήσεις. Ζωντανά δεν τα θέλουνε ούτε ζωγραφιστά. Τα ταλαιπωρημένα παιδάκια με τα μεγάλα μάτια.
Δεν ανήκω στην ίδια πατρίδα μ' αυτούς.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου